روش های درمان ایمپلنت دندان

در طرح و روش درمان ایمپلنت دندان باید ارتباط بین اعضای تیم و همکاری انان، انتخاب صحیح بیمار، طرح ریزی دقیق درمان ایمپلنت ، تعداد ایمپلنت، محل جایگذاری ایمپلنت ، ارتفاع و قطر ایمپلنت ها، لزوم انجام اعمال جراحی ایمپلنت ، اماده سازی استخوان و مخاط نرم دهان پیش از عمل اصلی، تعیین نوع پروتز مورد نظرایمپلنت و هماهنگی این اعمال با تکنسین ضروری است.
وظایف جراح ایمپلنت پیش از  اغاز درمان ایمپلنت:
۱-    بررسی های لازم پزشکی
۲-    بررسی رادیوگرافی ایمپلنت
۳-    معاینات داخل دهانی
۴-    تجویز جراحی های مقدماتی
۵-    بررسی نوع ایمپلنت
۶-    بررسی تعداد ایمپلنت
۷-    بررسی موضع ایمپلنت
وظایف جراح ایمپلنت در حین درمان، مرحله اول جراحی، فاصله بین دو مرحله ایمپلنت ، مرحله دوم جراحی، درمان های ترمیمی:
۱-    انجام مرحله اول جراحی ایمپلنت
۲-    مراقبت های لازم پزشکی پیش و پس از جراحی ایمپلنت
۳-    بررسی وضع بیمار در فاصله بین دو جراحی ایمپلنت
۴-    مرحله دوم جراحی بازکردن سر ایمپلنت ها
۵-    انتقال بیمار به پروتزیست جهت تهیه پروتز نهایی ایمپلنت
وظایف جراح ایمپلنت پس از تکمیل مراحل درمانی ایمپلنت (جراحی و پروتز) :
۱-    بررسی نسج نرم
۲-    بررسی بافت استخوان و ایمپلنت
۳-    بررسی و مقایسه رادیوگرافی ها در فواصل معین
۴-    لزوم انجام جراحی بر روی مخاط نرم به وسیله پریودنتیست
شرایط روحی بیمار به منظور تشخیص هر نوع بیماری سیستمیک و یا اختلالات روانی شروع می شود. در صورتی که بیمار از بیماری های خاصی از قبیل پارکینسون، بیماری های عروقی، دیابت کنترل نشده و … رنج ببرد، انتخاب مناسبی برای درمان ایمپلنت نخواهد بود. در مواردی لازم خواهد بود که جراح با متخصصین رشته های دیگر پزشکی به مشورت بپردازد. جراحایمپلنت همینطور باید رادیوگرافی های مختلف را مورد بررسی قرر دهد.
بعد از بررسی و تفسیر دقیق انواع رادیوگرام ها و معاینات موضعی و توجه به حال عمومی و روحی بیمار طرح مشروح درمان ایمپلنت به وسیله جراح و پروتزیست ریخته می شود. پروتزیست محدودیت ها و مشکلات سر راه درمان ترمیمی را به جراح ایمپلنت گوشزد می کند و به همراه جراح ایمپلنت و با توجه به محدودیت ها و امکانات موجود نسبت به انتخاب تعداد، قطر، ارتفاع و محل ایمپلنت ها تصمیم نهایی را می گیرند. پروستودونتیست طرح کلی درمان را هماهنگی سازد. بررسی کامل فکین اگاهی بهتری نسبت به هدف های درمانی به دست می دهد. یک چنین طرح ریزی ها و تصمیم گیری ها بدون چینش ازمایشی دندان ها، تهیه پروتز ازمایشی قبل از اقدام به جراحی امکان پذیر نیست.
با استفاده از ساچمه هایی به قطر ۵ میلی متر می توان در تعیین مقدار  و محل قرار دادن ایمپلنت ها کمک گرفت. جراح در مرحله اول جراحی ایمپلنت با استفاده از این پروتزها موقعیت و جهت قراردادن ایمپلنت ها را تعیین می کند و به همین ترتیب در مرحله دوم جراحی وجود این پروتزها در پیداکردن محل دقیق ایمپلنت ها راهنمای دقیقی خواهد بود. پس از انجام مرحله اول جراحی که قراردادن ایمپلنت و یا ایمپلنت ها در داخل استخوان ارواره ها خواهد بود، اعضای تیم به طور مشترک جهت استفاده از پروتز قبلی بیمار و زمان شروع استفاده از این قبیل پروتزها تصمیم گیری می کنند. دو هفته اول بعد از جراحی ایمپلنت بهتر است بیمار وزنی روی ایمپلنت دندان قرار ندهد، اما پس از گذشت ۲ هفته با استفاده از مواد مخصوص در داخل پروتزهای قبلی بیمار می توان تا انجام مرحله دوم جراحی ایمپلنت ان ها را مورد استفاده قرار داد تا بیمار زمان ۴ ماه در ارواره پایین و ۶ ماه در ارواره بالا جهت تکمیل پشت سر بگذارد. این نوع پروتزهای موقت و انتقالی در طول این مدت ممکن است به تعمیر نیاز پیدا کنند.
بعد از گذشت زمان لازم و رادیوگرافی اگر نتیجه تکمیل مرحله قبل مثبت بود، جراح مرحله دوم جراحی ایمپلنت دندان را انجام می دهد و در این مرحله سر ایمپلنت ها را باز کرده و روی ان ها Screw می گذارند و اطراف آن ها را بخیه می زنند. هنگامیکه این کار با موفقیت انجام شد، ادامه درمان به پروتزیست واگذار می شود. طی ۲ هفته نسج ترمیم می شوند و پروتزیست کار ترمیم را اغاز می کند.